Gister was ik bij de start van het themajaar Mondriaan tot Dutch Design. Eindelijk na lang wachten wordt deze diamant des vaderlands opgepoetst. Wat hebben we toch een rijke historie als het gaat om design en toegepaste vormgeving. Niet voor niets vullen Nederlandse vormgevers met regelmaat buitenlandse musea. Dat zit je dan in het Van Abbemuseum met zeven museumdirecteuren en gebeurt er iets vreemds.
Met onderlinge frivole stekeligheden melden de directeuren hoe groot en goed hun collecties zijn. De een heeft nog meer dan de ander. Ze moeten uiteindelijk allemaal het hoofd buigen voor Den Haag want daar zijn de meeste Mondriaans te vinden. Brabant kan met opgeheven hoofd verder want daar zit een actieve moderne vormgevingsindustrie. Het is uiteindelijk niet de grootte van de collectie die bezoekers boeit. Het is de presentatie die hen tot treurnis of tot grootse blijdschap brengt.
Gelukkig vragen geldschieters, in dit geval meestal gemeentebesturen en provincies, ook naar resultaten, bezoekaantallen en beleving. Mooi, dat verbindt het collectiedenken met de wens van de bezoekers. Als de media dit themajaar goed weet te verpakken, kan het landelijk tot fraaie resultaten leiden. Plus, ik denk dat bezoekers creatieve en vooral mooie tentoonstelling en evenementen gaan meemaken. Dat is mijn persoonlijke indruk van het voorlopige programma.
